به بهانه شب های قدر
بسم الله
|
سلام بر همگی دیروز با خانم صادقی خدمت آقای
اخوت و بعد آقای چیت چیان بودیم. به قصد مصاحبه برای کاشف. البته آن صحبتها
فراتر از موضوع مصاحبه ما برای کاشف شد.
غرض اینکه چون شب های قدر است خواستم پیش پیش چند نکته که برای طلب های شب قدر مهم اند را منتقل کنم:
آقای اخوت یک جمله کلیدی داشتند. گفتند از طرف من به
بچه ها بگویید تا می توانند از نظر علمی قوی شوند. وگرنه جا می مانند. زمانی می
رسد که می بینند دیگرانی بعدشان آمده اند و جلو زده اند. آقای چیت چیان به نحو دیگر رسیدند به نقطه کلیدی مشابهی. پرسیدند می دونید مدرسه قرآن الان شبیه چه سوره ای است؟ در پیچ تاریخی سوره انفال است! سوره انفال موقعیتی بوده است که مسلمانان به پیروزی هایی دست پیدا کرده بودند انقدر که دشمن فکر کند اینها با چنین روحیه ای می توانند عالم را فتح کنند. اما چنین نشد. دلیلش اینک اصحاب حضرت رسول باید فاصله درونی خودشان را با فتح عالم پر می کردند. باید خودشان چنین افقی را پیدا می کردند و در این مسیر ادامه راه می دادند.
اینچنین فتوحاتی بازه زمانی خاصی دارد. مثلا ما وقتی در جنگ با عراق بودیم می توانستیم به فتح عراق و شام فکر کنیم و بعد آزادسازی فلسطین. آن زمان را اگر از دست دادیم دیگر موقعیت چنین حمله و فتحی را نخواهیم داشت تا دوباره مگر اینکه موقعیتش پیش بیاید.
گفتند مدرسه هم در چنین پیچ تاریخی است که اگر خودش فاصله درونی خود را با افق هایی که می توان با قرآن به آنها رسید و فتح کشور و حتی جهان کرد را باور بکند، و از نظر علمی و عملی خود را نیرومند کند، از این پیچ می تواند رد بشود. وگرنه موقعیت را از دست می دهد. در این پیچ تاریخی، دیگران از ما انتظار دارند که ادعایمان در همه فن حریف بودن و اعجاز قرآن را در علوم مختلف نشان دهیم و اگر نتوانیم کارآمدی تدبر در قرآن زمین خورده است.
نکته بعدی این بود که برای انجام کارها، نیازمند انواع استعدادها نیستیم الزاما. ما باید احساس فقر داشته باشیم. فقر آن چیزی که وقتی فرد می فهمد چیزی ندارد، درخواست داشتن و فهمش را از منبع اصلی می کند و این می شود که فردی توانا می شود.
برای درک فقر، در شب های قدر دعا کنیم... با صلواتی بر محمد و آل محمد نویسنده: فاطمه شریعتمداری برگزفته از مطالب گردان مالک و سلمان |
امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام فرمودند: خدا در شکرگزاری را بر بنده‌ای نمی‌گشاید که در فزونی نعمتها را بر او ببندد، و در دعا را بر روی او باز نمی‌کند که در اجابت کردن را نگشاید، و در توبه کردن را باز نگذاشته که در آمرزش را بسته نگهدارد.
متن حدیث:
وَ قَالَ علی علیه‌السلام مَا کَانَ اَللَّهُ لِیَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ اَلشُّکْرِ وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ اَلزِّیَادَةِ وَ لاَ لِیَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ اَلدُّعَاءِ وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ اَلْإِجَابَةِ وَ لاَ لِیَفْتَحَ لِعَبْدٍ بَابَ اَلتَّوْبَةِ وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ اَلْمَغْفِرَةِ.