تسبیح اعلی
یا حمید بحق محمد...
آنچه در این جلسه[1] ی گردان محمد رسول الله (ص) گذشت بحث و بررسی ای پیرامون درس چهارم کتاب تدبر قرآن به قرآن بود.همانطور که در گزارش جلسه ی قبل ذکر شد سوره ها می توانند از منظرهای مختلف با هم در ارتباط یا به عبارتی زوج سوره باشند که در همین راستا در این جلسه پیرامون زوجیت سوره های مبارکه ی شمس و اعلی صحبت شد.
زوجیت این دو سوره را آیات کلیدی مشترک و موضوعات کلیدی مشترک رقم زده است. البته نکته ی مهم این است که در بررسی زوجیت سوره بهتر است ابتدا غرض هر سوره به تفکیک مشخص شود تا بتوان تحت ساختار و نظام دهی غرض، ارتباط از مناظر دیگر را تعیین نمود و این خود از تشتت ممانعت می نماید.
از آنجا که در جلسه ی قبل سوره ی شمس بررسی شده بود (ر.ک گزارش درس3) این جلسه به تدبر در سوره ی اعلی اختصاص یافت و جمع بین سوره های اعلی و شمس و لیل به جلسه ی بعد محول گردید.
در ابتدا لازم است به تامل در واژگان سوره بپردازیم. سوره ی اعلی واژگان کلیدی بسیاری دارد که دانستن روح معنای این واژگان به فهم غرض کمک می کند.
سبح:حرکت در مسیر حق بدون انحراف (حرکتیست در وجود مخلوق که مرحله به مرحله نقص را از ذات باری تعالی بری می داند.)
خلق:گرد آوردن اجزای چیزی
تسویه: روی هم نهادن آن اجزا به نحوی است که هر جزئی در جایی قرار گیرد که جایی بهتر از آن برایش تصور نشود. (فرایند رساندن موجود به حالت پایدار برای حرکت در مسیر مطلوب)
قدر(تقدیر):با اندازه و حدود معین خلق کردن/ظرفیت پیدا کردن
قرائت:فهم و ضبط معانی (رسیدن فرد قرائت شده به حقیقت علم)
مرعی:ابزار قابل استفاده و امکانات برای کسی که استفاده کند.
تزکی:در پی پاک شدن (پاک شدن از لوث تعلقات مادی)/برگشتن به رب اعلی و توبه کردن
حال که روح معنای تعدادی از واژگان ارائه شد به بیانی از غرض سوره ی اعلی می پردازیم: مهم ترین موضوع این سوره سیر تسبیح کردن و یاد آوری ذکر اسم پروردگار است. لازم است انسان در مسیر تسبیح حرکت نماید همانگونه که دیگر مخلوقات آفرینش تسبیح تکوینی خود را پی گرفته اند. کسی شایسته ی تسبیح شدن است که نظام خلق، تسویه، تقدیر و هدایت از آن اوست. حرکت انسان در مسیر تسبیح جز با یادآوری دائمی خداوند بری از نقص تداوم نخواهد یافت. به بیان سوره مبارک اعلی تسبیح یعنی این که انسان آخرت باقی تر را بر دنیا ایثار نماید و اولویت دهد تا تسبیح خداوند بلندمرتبه را به جای آورده است. خود تسبیح زمینه سازقرائت شدن است بدین معنی که انسان تسبیح کننده با قرائت شدن و تیسیر شدن ارتقا می یابد زیرا مخلوق وقتی قرائت می شود در وضعیتی ست که مرحله به مرحله بالا می رود و توسعه وجود پیدا می کند.
***در نتیجه اگر ترجیح دنیا بر آخرت در جامعه ای فرهنگ شد، دیگر ذکرپذیری در آن جامعه انجام نمی گیرد؛ زیرا خشیت از آن رخت بربسته و انسان ها دل نگران آخرت نیستند. پس لحظه به لحظه به اشقی شدن و متعاقب آن نار کبری نزدیک خواهند شد مگر اینکه نظام خشیت را در خود احیا کنند تا واسطه ی ذکر پذیری و سپس تزکیه و فلاحشان شود، انشاالله...
انشالله که به برکت صاحب عید مبعث محمد مصطفی صلی الله علیه و آله، پیشگام مسیر تسبیح خداوند، خشیت بر ما و جامعه یمان سایه اندازد...
اللهم صل علی محمد و آل محمد
پی نوشت: انشاالله که آمار حضور حضرات گردان در عملیات های هفتگی افزایش یابد و همچنین نظرسنجی ای که در مطلب قبل ذکر شده است به برکت صلواتی بر محمد (ص) و آل محمد (ص).
سلام
ممنون از همه کسانی که به هر طریقی برای برپا بودن وبلاگ تلاش می کنند