نقطه
سلام به شما، به شما و شما و بقیه شماها.
دوستان واقعا چه طوریه؟ من تو هیچ کلاسی به اندازه کلاسمون حس غافل گیری ندارم. هیچ وقت متن کلاسی که درش شرکت کردم (ریاضی،فیزیک،روان شناسی،هنری و...) شخصا منو مخاطب قرار نداده. منِ حانیه محبعلی را می گم ها! اما کلاس قرآن یه چیز دیگس. عجیبه واقعا! من همین طوری برا خودم تو فضای کلاس نشستم، یه دفعه یکی از پشت می زنه رو شونم؛مسلما محدثه سامت نیست. بر می گردم، می بینم سوره یس است، اِن قدرم بلنده که برای دیدنش گردنم می خوره پسه سرم. بعد از اینجا به بعدش جالب می شه. نیگا می کنم می بینم مچ دستم داره از جا در می آد. سوره دستمو گرفته داره می بره بالا، بالا و بالاتر. ازاون بالا ، از من فقط یه نقطه مونده که لزوما شکل نقطه هم نیست چه برسه به آدم. اصلا معلوم نیست چی هست. شما هم همچین حسی را تجربه کردید؟
اگه حس شمام مثل حس منه، بیایید با هم هم کلام بشیم و به سوره یس بگیم: یس جان، آخه ما شکل رجلٌ یَسعی هستیم؟ چرا مچ دست ما رو گرفتی؟ یس عزیز، به کُن فیکون ما فک کردی؟ یعنی واقعا أغلال أعناق و غشی بصر مارو ندیدی؟ دیگه طایر معکم را نمی گوییم. دوستمان یس، ما از أعهد إلیکم یا بنی آدم أن لا تعبدوا الشیطان چیزی یادمون نمی آد ها! ولی یه چیزی رو می فهمیم یس جان، انذارت مارو کَالعرجون القدیم می کنه. می ترسیمو کوچیک می شیم. کوچیک می شیمو نقطه می شیم. نقطه ای که سمع و بصرش ویران شده و از همه مهم تر، قلبی براش نمونده. یسِ ما، الان فقط یه بشارتهِ که ما رو نجات می ده. اطمینان داریم که ما توی این آیه جا می گیریم: و ما لیَ لا أعبد الذی فطرنی. یعنی فطرنی ها! یعنی از هیچی و عدم ها! بدون هیچ استحقاق و شایستگی ها!... تازه اینو نگفتیم یس جان!، إنـــــّا نحن نحن نحن ( خیلی بگیمش) نحی الموتی. یس جان یعنی می شه این ارض های المیتهُ، احییناها بشه؟ یعنی می شه این ارض های المیتهُ، حب یاکلون بده؟ بعد جنات داشته باشه، وای! فجرنا فیها من العیون بشه! چه قد این نقطه ها ذوق می کنن. پس فسبحان الذی بیده ملکوت کل شیء و إلیه ترجعون. یس جان، ما داریم می ریم اما خداحافظی نمی کنیم. فقط تا ما می رسیم به دامن قمر،تو بلند بگو و هی بگو می شه، می شه، می شه.
حانیه محبعلی
سلام بر خانم محبعلی و بقیه یاران هم گردانی
خانم محبعلی ما هم با سوره مبارکه یس همنوا می شویم ومی گوییم که انشاء الله میشه .دل نوشته زیبایت مشابهتهایی با دلشوره های ما دارد . امیدوارم به حق" یس " هیچگاه ریشه ذکر در درونمان نخشکد وکرامت مکرمین نصیب ما شود.